Van meisjesdroom naar pensioenonafhankelijkheid voor mijn 40e. Gelijk luisteren? Dat kan op Spotify en Apple Podcasts. Lezen kan ook. Hieronder.
Ik groei op in een dorp waarin de meeste mensen gehurkt door het maaiveld gaan. Toch heb ik als klein meisje een droom die totaal niet in dat maaiveld past. Ik deel met je hoe mijn meisjesdroom 30 jaar later waarheid begint te worden. Én hoe dat naar mijn pensioenonafhankelijkheid heeft geleid kort voor mijn 40e verjaardag.
Verhalen over bijzondere dromen die werkelijkheid worden, zijn vaak leuk. Belangrijker vind ik het echter je te attenderen op door mij gemaakte keuzes in al die jaren. En dan vooral díe momenten in mijn leven waarop ik mijn beste keuzes maak.
Gehurkt door het maaiveld
Ik groei op in een klein, Overijssels dorp waarin de meeste mensen gehurkt door het maaiveld gaan. Ik doe dat ook. Weet ik nu. Toch heb ik als klein meisje een droom die totaal niet in dat maaiveld past. Op verschillende momenten zie ik flarden van deze droom voorbij komen. Ik vind er niets van. Ik vraag me niet af waar het vandaan komt en waarom ik deze droom heb. Het is er gewoon. En ik laat het er zijn.
Daar loop ik dan. Op straat door de stad. Ik draag zakelijke kleding en rode schoenen. Het voelt als mijn straat want de hoge gebouwen die er staan, die zijn van mij.
Niets meer en niets minder dan dat. Geen details over het hoe dan, wanneer dan en hoe moet dat dan. Nee. Mijn droom is een af en toe terugkerend beeld. Zonder vraagtekens. Zonder oordeel.
Het echte leven
Langzaamaan begin ik aan wat het echte leven wordt genoemd. Ik ga naar school, studeer, weet mijn periode van vrijheid nog wat te rekken door een jaar naar het buitenland te gaan. En dan begint ook voor mij toch echt het grote mensen leven. Werken en geld verdienen.
Ondanks dat ik stages regelmatig als gevangenschap ervaar, ik heb zelfs letterlijk eens op een kantoor met tralies gewerkt, benauwder kon je me niet krijgen, krijg ik het voor elkaar te wennen aan werken. Ik raak zelfs zo gewend dat ik een carrière nastreef. Via via kom ik in de sales terecht en daarmee heb ik gelukkig een klein beetje van mijn vrijheid terug.
Ik ben 27 als ik trouw. De combinatie getrouwd, 27 en vrouw zijn, is voor veel mensen aanleiding te vragen naar mijn zwangerschap. Nou, die is er niet. Want als er iets onomkeerbaar is en vrijheid aantast, dan is het wel moederschap. Bovendien zit dat mijn carrière in de weg.
Mijn meisjesdroom vervaagt. Ik zie geen plaatjes meer van mijn straat. Wat niet vervaagt is dit. Ik zie heel duidelijk hoe mijn moeder financieel afhankelijk is van mijn vader. Het is alsof mijn moeder uitgaven moet verantwoorden omdat zij het geld niet heeft verdiend. Daar ontstaat iets belangrijks: dat gaat mij nooit gebeuren!
Eerste ommekeer
Dan, natuurlijk onverwacht, kom ik op een bijzonder punt in mijn leven terecht. Ik laat mij op mijn werk op zo’n manier raken, dat ik een ding zeker weet: DAT WIL IK NOOIT MAAR DAN OOK NOOIT MEER. Dat ik me zo heb laten raken, levert me uiteindelijk heel veel op. Ten eerste, ik ben toch moeder geworden! Ik zie mijn zoon en dochter als twee geschenken uit de hemel waar ik een intense dankbaarheid voor voel.
Het tweede is een verschuiving van aandacht. Ik wil nooit meer koste wat het kost hard werken voor geld. Mijn resultaat van heel hard werken is geraakt zijn en heel veel tranen. Dat is waarom mijn aandacht verschuift naar: hoe kan ik veel geld verdienen zonder hard te hoeven werken?
Als ik nu terugkijk, lach ik om mezelf en mijn gedrevenheid veel geld te willen verdienen. Maar goed. Dat is wat ik dacht graag te willen. En dat is oké.
Tweede ommekeer
Dan mijn volgende belangrijke inzicht die bijdraagt aan mijn meisjesdroom. Weliswaar nog altijd onbewust…
Ik ben nog net geen 36 als ik moeder word. Vier weken van te voren ga ik met verlof. En dat is gek. Heel gek. Want ineens ga ik van fulltime werken naar hele dagen niets doen. Ja natuurlijk, niks doen met een mega grote buik. Maar goed. Ik gebruik mijn tijd om in MijnPensioenoverzicht te duiken. Niet de leukste klus maar ik kan ‘m wel zittend doen. Daar doe ik al snel de schokkende conclusie dat ik bar weinig geld krijg als ik ooit met pensioen ga.
Derde ommekeer
En dan ben ik moeder. Ik ben iemands mama. Drie dagen oud is mijn dochter als ik naar haar kijk terwijl ze op de commode ligt. De verantwoordelijkheid die ik op dat moment als ouder voor haar voel, overvalt me. Als ik niets doe, overleeft ze het niet.
De verantwoordelijkheid die ik voel voor mijn kind, staat helemaal los van mijn carrière. Toch is het precies dit waarmee ik als parttime werkende vrouw carrière maak. Want dit inzicht zorgt voor een instant verandering op mijn werk.
Ik werk 20% minder, maar ben veel beter in staat hoofd- van bijzaken te onderscheiden. Daarmee win ik laten we zeggen 10%. Mijn drive om te beste te zijn in het salesteam blijft overeind. Samen met creativiteit win ik nog eens 10%. Dat is waarom IK de vraag krijg salesmanager te worden. En niet mijn fulltime werkende mannelijke teamgenoten.
Daarbij heb ik een handige overtuiging die me hierbij van dienst is. Ik zie parttime werken niet als reden om minder te verdienen of dat mijn kansen op promotie ineens verkeken zijn.
Ik ben van mening dat als je oprecht wilt dat meer vrouwen financieel onafhankelijk zijn, je per direct mag stoppen met uitspraken als: parttime werken is niet te repareren schade aan je carrière, geen promoties, enz.
Want als je maar vaak genoeg hoort welke financiële nadelen er kleven aan parttime werken, dan ga je het nog geloven ook. Met als gevolg dat je als parttime werkende vrouw of man financieel afhankelijk blijft.
Dus. Luister niet en maak je eigen waarheid!
Vierde ommekeer
Oké. Van kind zijn naar het grote mensenleven. Van hard werken naar geraakt worden. Van moederschap naar carrière. Hoe zit dat nu met droom?
Nou, dat zit zo. In aanloop naar het ouderschap, werken mijn man en ik allebei fulltime. We groeien in ons werk en groei betekent meer salaris. Dat doen we meer dan tien jaar. Het volgende klinkt simpel en dat is het ook voor ons. We geven niet alles uit wat we verdienen. Dan hou je geld over.
Dan heb je ineens 70.000 euro spaargeld. Het is dan 2012 en ook toen kostte dat al geld. Wat doe je dan met dat geld?
Verhuizen misschien? We zijn blij met ons huis dus het hoeft niet groter. Natuurlijk zijn er wensen. Ik denk dat die er altijd zijn. Ook als we groter zouden wonen. Het is heel menselijk continu meer te willen. Of je nu groot of klein woont. Of je er nu blij van wordt of niet, we zullen ons bewust en onbewust altijd wel met anderen vergelijken denk ik. Dus een groter huis zou ik waarschijnlijk gaan vergelijken met een nog groter huis. Wat maakt het dan nog uit?
Met de huizenmarkt gaat het in 2012 niet zo goed. Althans voor verkopers. Precies dat is de trigger voor mijn plaatje. Mijn droom. Ik loop in zakelijke kleding met rode schoenen door mijn straat. Ik deel mijn droom met mijn man en hij is enthousiast genoeg om samen op onderzoek uit te gaan. En dat doen we.
Al snel komen we uit in Amsterdam, binnen de ring. Want dat is waar je als expat wilt wonen. We nemen en hebben de tijd om berekeningen te maken, aannemers uit te nodigen, huizen te kijken en contact te hebben met verhuurmakelaars. Wat een luxe is dat!
Onze dochter van een half jaar oud gaat vaak mee. Op een dag rijden we in oud zuid voor een bezichtiging. Stinkt het opeens enorm in de auto! Rara wat is dat. Poep natuurlijk. Staan we in oud zuid onze dochter te verschonen in de kofferbak…
Uiteindelijk vinden we iets. Het staat al meer dan zes maanden te koop en ziet er eigenlijk niet uit. Heerlijk vind ik dat. Wat dan heb ik wat om mee te onderhandelen. Tien procent krijg ik van de vraagprijs af! Onderhandelen zonder emotie, puur zakelijk. Heel fijn. Een maand later zit de eerste huurder erin.
Twee jaar later doen we hetzelfde. Nog een appartement. Mijn onderhandelingspositie is niet meer zo sterk want de huizenmarkt zit in de lift. Maar het is nog altijd de moeite waard.
Ik ben dan 39, inmiddels moeder van 2 kinderen en samen met mijn man eigenaar van 2 appartementen binnen de ring van Amsterdam. 1300 euro netto extra inkomen. Inclusief alle kosten, exclusief waardestijging en aflossing. En o ja, ons pensioen is hiermee nu wel geregeld.
Voor de kritische luisteraars, we startten allebei met niets. Ik heb ooit berekeningen gemaakt hoeveel biertjes ik nog kon kopen (na aftrek van eten) voordat mijn salaris gestort werd.
Richting einde
Of ik in pak met rode schoenen door mijn straat gelopen heb? Ik beschik over meerdere pakken en over rode schoenen. Toch is het antwoord nee. Ik heb nog geen straat. Daarbij zag de werkelijkheid van mijn droom van toen er iets anders uit. Ik heb met 40 graden koorts het appartement staan inrichten omdat er over een paar dagen nieuwe huurders introkken. Ik heb hoogzwanger door de Ikea gelopen om nieuw beddegoed aan te schaffen want het leek wel of de net vertrokken huurder een jaar lang onder dezelfde ongewassen dekens geslapen heeft.
Na een dag werken, kinderen ophalen van de crèche, eten, oppas regelen en last minute naar Amsterdam want de nieuwe huurder die er over twee dagen in gaat wil voor deze huurprijs wel een logeerbed in de tweede slaapkamer.
Net als de poep in Oud Zuid, kan ik ook van dit verhaal intens genieten. Want we hebben dat toch maar gedaan met ons tweetjes.
Plot
Dat alles terwijl ik een kersverse moeder was die ondertussen carrière maakte. Ik deel dit niet omdat ik vind dat je tachtig dingen tegelijk moet doen als mens. Ik deel dit omdat ik met dank aan mijn moederschap dingen anders ben gaan zien. Ik ben alle onderdelen van mijn leven in perspectief gaan plaatsen, heb dingen daarmee gemakkelijker voor mezelf gemaakt en van daaruit zijn er creatieve ideeën ontstaan.
Van alles wat ik met je gedeeld heb, hoop ik dat je in elk geval een ding meeneemt en nooit maar dan ook nooit, echt nooit zult vergeten:
Moederschap betekent niet het einde van een zakelijke carrière. Het kan een prachtig startpunt zijn. Wat mensen ook zeggen of vinden.
Ontdekken hoe jij jezelf positioneert en jouw goede werk verzilvert?
Schrijf je in voor de mini-training Positioneer Jezelf.
